ARBITRAGEHOF

Uittreksel uit arrest nr. 62/2007 van 18 april 2007 Rolnummer 4038 In zake : het beroep tot vernietiging van artikel 43 van het decreet van het Vlaamse Gewest van 15 juli 1997 houdende de Vlaamse Wooncode, zoals ingevoegd bij artikel 44 van het decreet van 24 maart 2006 « houdende wijziging van decretale bepalingen inzake wonen als gevolg van het bestuurlijk beleid », ingesteld door de VZW « Vereniging van Vlaamse Huisvestingsmaatschappijen » en anderen.

Het Arbitragehof, samengesteld uit de voorzitters A. Arts en M. Melchior, en de rechters P. Martens, R. Henneuse, M. Bossuyt, E. De Groot, L. Lavrysen, A. Alen, J.-P. Snappe, J.-P. Moerman, E. Derycke en J. Spreutels, bijgestaan door de griffier P.-Y. Dutilleux, onder voorzitterschap van voorzitter A. Arts, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van het beroep en rechtspleging Bij verzoekschrift dat aan het Hof is toegezonden bij op 23 augustus 2006 ter post aangetekende brief en ter griffie is ingekomen op 24 augustus 2006, is beroep tot vernietiging ingesteld van artikel 43 van het decreet van het Vlaamse Gewest van 15 juli 1997 houdende de Vlaamse Wooncode, zoals ingevoegd bij artikel 44 van het decreet van 24 maart 2006 « houdende wijziging van decretale bepalingen inzake wonen als gevolg van het bestuurlijk beleid » (bekendgemaakt in het Belgisch Staatsblad van 14 juni 2006), door de VZW « Vereniging van Vlaamse Huisvestingsmaatschappijen », met zetel te 2600 Berchem, 't Binnenplein 2, de CVBA « Dijledal, Sociale Huisvesting Leuven », met zetel te 3010 Kessel-Lo, Lolanden 8, de CVBA « De Ideale Woning », met zetel te 2600 Berchem, Diksmuidelaan 276, en de CVBA « ABC », met zetel te 2050 Antwerpen, Reinaartlaan 8. (...) II. In rechte (...) B.1. Het beroep tot vernietiging betreft artikel 44 van het decreet van 24 maart 2006 « houdende wijziging van decretale bepalingen inzake wonen als gevolg van het bestuurlijk beleid », in zoverre het een nieuw artikel 43 invoert in het decreet van 15 juli 1997 houdende de Vlaamse Wooncode. Dat artikel 43 luidt : « § 1. De huurder heeft het recht om de door hem gehuurde woning onder de hierna bepaalde voorwaarden aan te kopen : 1° de woning is vijftien jaar als sociale huurwoning ter beschikking gesteld;2° de huurder heeft de woning vijf jaar ononderbroken als huurder betrokken;3° de huurder heeft op het ogenblik van het aankopen van de woning geen andere woning of een perceel dat bestemd is voor woningbouw volledig in volle eigendom of volledig in vruchtgebruik. Voor de toepassing van het eerste lid, 1°, worden woningen waarvan de renovatiewerkzaamheden voltooid zijn niet beschouwd als nieuwe terbeschikkingstellingen, met uitzondering van de woningen waarbij de kostprijs van de renovatiewerkzaamheden meer bedraagt dan de helft van de geactualiseerde kostprijs van de woning. De Vlaamse Regering bepaalt de wijze waarop de huurder op de hoogte wordt gebracht van een nieuwe terbeschikkingstelling.

De Vlaamse Regering bepaalt de aankoopprocedure en de berekeningswijze van de actualisatie van de kostprijs. § 2. In afwijking van § 1 zijn de volgende woningen geen voorwerp van het kooprecht : 1° woningen die gerealiseerd of gefinancierd worden, hetzij ter uitvoering van artikel 33, § 1, 6°, hetzij in het kader van een bijzonder programma en onder beding van specifieke verbintenissen, als een van die verbintenissen een verkoop verbiedt;2° woningen als vermeld in artikel 72, eerste lid, 2°;3° woningen die deel uitmaken van een gebouw met meerdere woningen, waarbij de verkoop mede-eigendom over gemeenschappelijke delen doet ontstaan, tenzij al eerder een woning uit hetzelfde gebouw verkocht is;4° woningen waarvoor renovatiewerkzaamheden gepland zijn die opgenomen zijn op het uitvoeringsprogramma, vermeld in artikel 33, § 3, of die erkend zijn als principieel vatbaar voor subsidiëring ten laste van het Vlaamse Gewest. § 3. De Vlaamse Regering bepaalt de voorwaarden waaronder de sociale huisvestingsmaatschappij verplicht is de netto-opbrengst uit de verkoop van een woning te investeren in het numerieke behoud van haar patrimonium. De netto-opbrengst is de opbrengst uit de verkoop van de woning na aftrek van het saldo van de op de verkochte woning staande kredieten.

Als de netto-opbrengst ontoereikend is voor het numerieke behoud van het patrimonium, krijgt de sociale huisvestingsmaatschappij voor het saldo voorrang op het uitvoeringsprogramma, vermeld in artikel 33, § 3. De Vlaamse Regering bepaalt de nadere regelen voor de toepassing van die voorrang. § 4. De koper is verplicht de woning te bewonen gedurende een periode van twintig jaar na de aankoop ervan. Als hij de bewoningsplicht niet nakomt, of als hij de woning wil verkopen binnen die termijn, heeft de sociale huisvestingsmaatschappij het recht om de woning terug te nemen tegen de prijs, bepaald in artikel 84, § 1, tweede lid. Maakt de sociale huisvestingsmaatschappij geen gebruik van dat recht als ze kennis krijgt van het ontstaan ervan, dan vervalt voormelde verplichting van de koper. § 5. De prijs voor de woning waarop de huurder het recht van aankoop kan uitoefenen, is gelijk aan de venale waarde die geraamd wordt door een ontvanger van registratie en domeinen of een commissaris van het comité tot aankoop. De venale waarde is de prijs die de meestbiedende kandidaat-koper bereid zou zijn te betalen als het goed te koop gesteld zou worden onder de meest gunstige voorwaarden en na een degelijke voorbereiding. De schattingen door voornoemde ontvanger of commissaris blijven één jaar geldig. De Vlaamse Regering bepaalt de procedure voor de schattingsaanvraag.

De zittende huurder die de sociale huurwoning aankoopt, betaalt alle belastingen, heffingen, erelonen en kosten met betrekking tot de verkoopakte en de schatting, alsook, binnen een maximum dat de Vlaamse Regering bepaalt, de kosten voor de afpaling en de opmeting en de administratieve kosten ».

Die bepaling is op 1 juli 2006 in werking getreden.

B.2.1. De bestreden bepaling neemt grotendeels de bepaling inzake het kooprecht voor huurders over die in de Vlaamse Wooncode werd ingevoegd bij artikel 3 van het decreet van 15 juli 2005 tot wijziging van het decreet van 15 juli 1997 « houdende de Vlaamse Wooncode met betrekking tot het kooprecht van sociale huurders » en die door de verzoekers is bestreden in de zaak nr. 3938 (artikel 45bis ).

B.2.2. Met het voormelde artikel 45bis beoogde de decreetgever tegemoet te komen aan het arrest nr. 115/2004 van 30 juni 2004, waarin het Hof, wegens schending van het wettigheidsbeginsel zoals gewaarborgd bij artikel 16 van de Grondwet, de bepaling had vernietigd die aan de huurder het recht verleent om de gehuurde woning te verwerven « volgens de door de Vlaamse regering te bepalen voorwaarden ».

Dit is ook de ratio legis van de bestreden bepaling, zoals blijkt uit de parlementaire voorbereiding van het voormelde decreet van 15 juli 2005, enerzijds, en uit de parlementaire voorbereiding van de bestreden bepaling, anderzijds (Parl. St., Vlaams Parlement, 2005-2006, nr. 614/1, p. 13).

Wat het eigendomsrecht betreft B.3. Het bestreden artikel 43 van de Vlaamse Wooncode verleent aan de huurder opnieuw het recht om de van een sociale huisvestingsmaatschappij gehuurde woning te verwerven maar het bepaalt nu zelf de voorwaarden waaraan dat recht is onderworpen.

Het verlenen van een aankooprecht houdt een verregaande inmenging in het eigendomsrecht in. De sociale huisvestingsmaatschappijen kunnen erdoor worden verplicht de eigendom van een woning over te dragen.

B.4.1. Het eerste middel is afgeleid uit een schending van artikel 16 van de Grondwet en van artikel 79, § 1, van de bijzondere wet van 8 augustus 1980 tot hervorming der instellingen.

Het verlenen van een aankooprecht is een maatregel die valt onder de werkingssfeer van artikel 16 van de Grondwet, dat bepaalt : « Niemand kan van zijn eigendom worden ontzet dan ten algemenen nutte, in de gevallen en op de wijze bij de wet bepaald en tegen billijke en voorafgaande schadeloosstelling ».

Die bepaling biedt niet enkel bescherming bij onteigening in eigenlijke zin. Zij geldt ook wanneer de rechtstreeks begunstigde van de eigendomsoverdracht niet een overheid is.

Artikel 79, § 1, van de bijzondere wet van 8 augustus 1980 daarentegen, op grond waarvan de gemeenschaps- en gewestregeringen in de aangelegenheden die tot hun bevoegdheid behoren tot onteigening kunnen overgaan, beoogt de onteigening in eigenlijke zin en is dus niet van toepassing aangezien het initiatief tot onteigenen te dezen niet uitgaat van de Vlaamse Regering.

B.4.2. De verzoekende partijen voeren in essentie aan dat de bestreden bepaling afbreuk doet aan het vereiste van billijke en voorafgaande schadeloosstelling in de zin van artikel 16 van de Grondwet. Dat vereiste zou een volledige schadeloosstelling waarborgen, terwijl de bestreden bepaling de vergoeding beperkt tot de venale waarde.

Bovendien zou het decreet niet waarborgen dat de vergoeding voorafgaand aan de eigendomsoverdracht wordt betaald.

B.4.3. De prijs voor de woning waarop de huurder het recht van aankoop kan uitoefenen, is gelijk aan de venale waarde, zoals geraamd door een ontvanger der registratie en domeinen of een commissaris van het comité tot aankoop. De venale waarde is « de prijs die de meestbiedende kandidaat-koper bereid zou zijn te betalen als het goed te koop gesteld zou worden onder de meest gunstige voorwaarden en na een degelijke voorbereiding » (artikel 43, § 5, van de Vlaamse Wooncode).

B.4.4. Artikel 16 van de Grondwet biedt een algemene waarborg tegen eigendomsberoving, ongeacht de juridische aard van de persoon die van zijn eigendom wordt ontzet. Wanneer die persoon evenwel, zoals te dezen, bijzondere kenmerken vertoont, kan het Hof die in aanmerking nemen bij de beoordeling of aan het vereiste van billijke en voorafgaande schadeloosstelling is voldaan.

B.4.5. De sociale huisvestingsmaatschappijen, zo blijkt uit het decreet van 15 juli 1997 houdende de Vlaamse Wooncode, nemen de vorm aan van coöperatieve of naamloze vennootschappen met een sociaal oogmerk. Het Wetboek van vennootschappen is op hen van toepassing voor zover daarvan niet wordt afgeweken in de Vlaamse Wooncode of in de statuten. Een vennootschap met sociaal oogmerk is naar luid van artikel 661 van het voormelde Wetboek een vennootschap die niet is gericht op de verrijking van haar vennoten.

Een dergelijke vennootschap kan bovendien slechts opereren als sociale huisvestingsmaatschappij indien ze daartoe is erkend door de Vlaamse Regering. De intrekking van de erkenning heeft van rechtswege de ontbinding van de vennootschap tot gevolg, waarbij het vermogen van de ontbonden vennootschap na de aanzuivering van het passief en de eventuele terugbetaling van de vennoten van hun inbreng overgaat op een andere overeenkomstig haar statuten aan te wijzen sociale huisvestingsmaatschappij.

In geval van erkenning, fusie of omvorming van een sociale huisvestingsmaatschappij heeft de Vlaamse Regering het recht om namens het Vlaamse Gewest in te tekenen op ten hoogste één vierde van het maatschappelijk kapitaal van de sociale huisvestingsmaatschappij.

Wanneer het Vlaamse Gewest, de provincie, de gemeenten en de openbare centra voor maatschappelijk welzijn de meerderheid van het maatschappelijk kapitaal bezitten, moeten hun afgevaardigden gezamenlijk de meerderheid bezitten in de raad van bestuur. De sociale huisvestingsmaatschappijen zijn onderworpen aan een toezicht door een toezichthouder voor de sociale huisvesting, waarbij die de plaats kan innemen van het beheersorgaan van de sociale huisvestingsmaatschappij.

De essentiële opdracht van de sociale huisvestingsmaatschappijen bestaat erin de woonvoorwaarden van de woonbehoeftige gezinnen en alleenstaanden te verbeteren door te zorgen voor een voldoende aanbod van sociale huurwoningen en sociale koopwoningen. De financiering van de sociale huisvestingsmaatschappijen wordt in hoofdzaak gedragen door het Vlaamse Gewest en de Vlaamse Huisvestingsmaatschappij.

Uit hetgeen voorafgaat blijkt dat de benadeelde personen moeten worden beschouwd als de « bevoorrechte uitvoerders » van het Vlaamse woonbeleid, hetgeen overigens uitdrukkelijk wordt bevestigd in artikel 29 van het decreet van 15 juli 1997 houdende de Vlaamse Wooncode.

B.4.6. Een billijke schadeloosstelling in de zin van artikel 16 van de Grondwet vereist in beginsel een integraal herstel van het geleden nadeel. Een vergoeding gelijk aan de venale waarde, die gelijk is aan de verkoop- of de marktwaarde van een onroerend goed, kan worden beschouwd als een billijke schadeloosstelling.

Dat de decreetgever in casu geen rekening heeft gehouden met andere kosten en andere aspecten, is allereerst redelijkerwijze verantwoord door het feit dat sociale huisvestingsmaatschappijen, gelet op hun bijzondere karakteristieken, in een andere verhouding tot hun woningen staan dan een particuliere eigenaar, zodat bepaalde schadeposten, zoals geschiktheidswaarden, sentimentele waarden, verhuizingskosten en dergelijke, voor hen als niet relevant kunnen worden beschouwd.

Vervolgens dient rekening te worden gehouden met het bepaalde in artikel 43, § 3, dat aan de sociale huisvestingsmaatschappijen de verplichting oplegt om de netto-opbrengst uit de verkoop van een woning te investeren in het numerieke behoud van hun patrimonium, hetgeen betekent dat de maatschappijen niet alleen hoeven achter te blijven met alleen maar onaantrekkelijke woningen. Wanneer die netto-opbrengst ontoereikend is voor het numerieke behoud van het patrimonium, krijgt de sociale huisvestingsmaatschappij voor het saldo voorrang op het uitvoeringsprogramma als bedoeld in artikel 33, § 3, van de Vlaamse Wooncode. Aldus moet worden vastgesteld dat de problematiek van de verarming van het patrimonium van de sociale huisvestingsmaatschappijen door de decreetgever op een andere manier wordt verholpen.

B.4.7. Uit artikel 43, § 5, blijkt dat de eigendomsoverdracht pas gebeurt nadat de huurder bereid is hiervoor een prijs te betalen, die gelijk is aan de venale waarde van de woning, zoals gedefinieerd in diezelfde bepaling. Rekening houdend met het bijzondere karakter van de gedwongen verkoop, biedt dat mechanisme aan de verkoper analoge waarborgen als die van de voorafgaande schadeloosstelling inzake onteigening.

B.4.8. Het eerste middel is niet gegrond.

B.5.1. Het vierde middel is afgeleid uit een schending van artikel 16 van de Grondwet en van artikel 79, § 1, van de bijzondere wet van 8 augustus 1980 tot hervorming der instellingen, al dan niet in samenhang gelezen met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet en met artikel 1 van het Eerste Aanvullend Protocol bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens.

Artikel 79, § 1, van de bijzondere wet van 8 augustus 1980 is niet van toepassing om de in B.4.1 uiteengezette reden.

Artikel 1 van het Eerste Aanvullend Protocol bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens luidt : « Alle natuurlijke of rechtspersonen hebben recht op het ongestoord genot van hun eigendom. Niemand zal van zijn eigendom worden beroofd behalve in het algemeen belang en met inachtneming van de voorwaarden neergelegd in de wet en in de algemene beginselen van het internationaal recht.

De voorgaande bepalingen zullen echter op geen enkele wijze het recht aantasten dat een Staat heeft om die wetten toe te passen welke hij noodzakelijk oordeelt om toezicht uit te oefenen op het gebruik van eigendom in overeenstemming met het algemeen belang of om de betaling van belastingen of andere heffingen en boeten te verzekeren ».

De artikelen 10 en 11 van de Grondwet waarborgen het beginsel van gelijkheid en niet-discriminatie.

B.5.2. De verzoekende partijen voeren in essentie aan dat de bestreden bepaling niet zou voldoen aan het evenredigheidsvereiste dat in artikel 16 van de Grondwet en in artikel 1 van het Eerste Aanvullend Protocol bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens is vervat. De ingevoerde maatregel zou geen noodzakelijke en ook niet de meest efficiënte maatregel zijn om het nagestreefde doel te verwezenlijken en zou op een onevenredige wijze afbreuk doen aan de rechten van de verzoekende partijen.

B.5.3. Elke inmenging in het recht op eigendom dient een billijk evenwicht tot stand te brengen tussen de vereisten van het algemeen belang en van de bescherming van het recht van eenieder op het ongestoorde genot van de eigendom. Er moet een redelijk verband van evenredigheid bestaan tussen de aangewende middelen en het nagestreefde doel.

Op het vlak van het huisvestingsbeleid, dat een centrale rol speelt in de welvaart en het economisch beleid van de moderne samenleving, dient het Hof, daarbij rekening houdend met de verplichting die op grond van artikel 23, derde lid, 3°, van de Grondwet voor de gewestwetgevers geldt om het recht op een behoorlijke huisvesting te waarborgen, het oordeel van die wetgevers betreffende het algemeen belang te eerbiedigen, tenzij dat oordeel kennelijk onredelijk is.

B.5.4. De decreetgever vermocht te oordelen dat de voorheen bestaande regeling waarbij de beslissingsbevoegdheid om hun sociale woningen te verkopen in handen van de sociale huisvestingsmaatschappijen zelf lag, niet op afdoende wijze beantwoordde aan zijn huisvestingsbeleid en dat, om die doelstelling beter te realiseren, het kooprecht van de sociale huurder diende te worden veralgemeend.

Het behoort tevens tot de beoordelingsbevoegdheid van de decreetgever om de tot dan toe opgelegde voorwaarden inzake inkomensgrenzen te vervangen door andere voorwaarden inzake onroerend bezit en ervan uit te gaan dat de inkomensgrenzen die gelden om zich te laten inschrijven als kandidaat-huurder, en om een sociale huurwoning toegewezen te krijgen, alsook de koppeling tussen inkomen en huurprijs achteraf, reeds voldoende zekerheid boden omtrent de doeltreffendheid van de subsidies (Parl. St., Vlaams Parlement, 2004-2005, nr. 150/1, p. 5).

B.5.5. Door het kooprecht van de huurder te koppelen aan een aantal voorwaarden, namelijk dat de sociale huurwoning pas kan worden aangekocht indien de woning zelf vijftien jaar oud is, de zittende huurder die woning reeds minstens vijf jaar ononderbroken bewoont en geen andere woning of bouwgrond in zijn bezit heeft, en de garantie voor de sociale huisvestingsmaatschappijen op een billijke schadeloosstelling, heeft de decreetgever een billijk evenwicht tot stand gebracht tussen het algemeen belang en de aantasting van het eigendomsrecht van de sociale huisvestingsmaatschappijen.

Daarenboven legt artikel 43, § 4, van de Vlaamse Wooncode aan de koper de verplichting op de woning gedurende een periode van twintig jaar na de aankoop ervan te bewonen. Wanneer hij die verplichting niet nakomt of wanneer hij de woning voordien verkoopt, heeft de sociale huisvestingsmaatschappij het recht de woning terug te nemen tegen de oorspronkelijke verkoopprijs vermeerderd met de gemaakte kosten van de koop en de kosten van de verbeterings- en herstellingswerkzaamheden.

B.5.6. Wat de bewering van de verzoekende partijen betreft dat de gedwongen verkoop van sociale woningen de voorraad sociale huurwoningen zal doen verkleinen, hun patrimonium zal doen verschralen doordat de meest aantrekkelijke woningen zullen worden verkocht, en tot bijkomende financiële problemen aanleiding zal geven, dient allereerst te worden gewezen op de verplichting voor de sociale huisvestingsmaatschappijen om de netto-opbrengst uit de verkoop van hun woningen te investeren in het numerieke behoud van hun patrimonium, en, wanneer die netto-opbrengst ontoereikend is voor het behoud van dat patrimonium, op de garantie van voorrang voor het saldo op het uitvoeringsprogramma, vermeld in artikel 33, § 3, van de Vlaamse Wooncode (artikel 43, § 3, van de Vlaamse Wooncode).

Vervolgens kan niet worden voorbijgegaan aan het gegeven dat de Vlaamse Maatschappij voor Sociaal Wonen en de onderscheiden sociale huisvestingmaatschappijen zelf een instrument zijn voor het woonbeleid van het Vlaamse Gewest en dat zij, op voorwaarde dat dit niet kennelijk onredelijk is, de gevolgen - ook financieel - van de beleidskeuze van de decreetgever dienaangaande dienen te dragen.

B.5.7. Uit hetgeen voorafgaat volgt dat de bestreden bepaling niet op buitensporige wijze afbreuk doet aan het eigendomsrecht van de verzoekende partijen.

B.5.8. Het vierde middel is niet gegrond.

Wat het recht op toegang tot de rechter betreft B.6.1. Het tweede middel is afgeleid uit een schending van de artikelen 16 en 144 van de Grondwet en van artikel 79, § 1, van de bijzondere wet van 8 augustus 1980 tot hervorming der instellingen, al dan niet in samenhang gelezen met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.

Voormeld artikel 79, § 1, is niet van toepassing om de in B.4.1 uiteengezette reden.

Artikel 144 van de Grondwet bepaalt dat de geschillen over burgerlijke rechten bij uitsluiting tot de bevoegdheid van de rechtbanken behoren.

B.6.2. De verzoekende partijen klagen in essentie het gebrek aan toegang tot de rechter aan met betrekking tot de vaststelling van de geraamde verkoopprijs.

B.6.3. Op grond van de gemeenrechtelijke regels hebben de hoven en rechtbanken volle rechtsmacht en zijn zij derhalve bevoegd om na te gaan of aan de voorwaarden gesteld door het decreet is voldaan en of de venale waarde, zoals die is geraamd door de ontvanger der registratie en domeinen of een commissaris van het comité tot aankoop, overeenkomstig het bepaalde in artikel 43, § 5, is vastgesteld.

B.6.4. Het tweede middel is niet gegrond.

Wat het beginsel van gelijkheid en niet-discriminatie betreft B.7.1. Het derde middel is afgeleid uit een schending van de artikelen 10 en 11 van de Grondwet doordat het aankooprecht van de huurder enkel geldt ten aanzien van de sociale huisvestingsmaatschappijen en niet ten aanzien van het Vlaams Woningfonds van de Grote Gezinnen, de gemeenten en de openbare centra voor maatschappelijk welzijn.

B.7.2. De Vlaamse Regering betwist het belang van de verzoekende partijen bij het middel aangezien het enkel tot gevolg zou kunnen hebben dat de beperking van de bestreden bepaling tot woningen die eigendom zijn van sociale huisvestingsmaatschappijen wordt vernietigd, zodat zij in elk geval onderworpen zouden blijven aan de bekritiseerde maatregel.

B.7.3. Wanneer de verzoekende partijen belang hebben bij de vernietiging van de bestreden bepalingen, dient niet te worden onderzocht of zij bovendien belang hebben bij elk van de door hen aangevoerde middelen.

De exceptie wordt verworpen.

B.7.4. Zonder dat de situatie van de sociale huisvestingsmaatschappijen puntsgewijs dient te worden vergeleken met die van de andere in het middel vermelde categorieën, blijkt uit het decreet van 15 juli 1997 houdende de Vlaamse Wooncode dat het verschil in behandeling objectief en redelijk is verantwoord. Zoals reeds is vastgesteld, dienen de sociale huisvestingsmaatschappijen immers als de bevoorrechte uitvoerders van het Vlaamse woonbeleid te worden beschouwd en wordt hun financiering in hoofdzaak gedragen door het Vlaamse Gewest en de Vlaamse Maatschappij voor Sociaal Wonen.

Gelet op de bijzondere karakteristieken van de sociale huisvestingsmaatschappijen, zoals uiteengezet in B.4.5, kan worden aanvaard dat zij op vlak van statuut, opdrachten, erkenning, financiering en toezicht dermate verschillen van de andere sociale woonorganisaties, dat het tot de beoordelingsbevoegdheid van de decreetgever behoort hun al dan niet het kooprecht van de huurder op te leggen.

B.7.5. Het derde middel is niet gegrond.

Om die redenen, het Hof verwerpt het beroep.

Aldus uitgesproken in het Nederlands, het Frans en het Duits, overeenkomstig artikel 65 van de bijzondere wet van 6 januari 1989 op het Arbitragehof, op de openbare terechtzitting van 18 april 2007.

De griffier, P.-Y. Dutilleux.

De voorzitter, A. Arts.